Απόγευμα - του Λίναμ Κεροτάνυ

Γκρι φως μουντό που άσπρισε.

Οθόνη που έκανε το μάτι μαζί της να λάμψει.

Η χρυσή μου χαρά.

Η ενδορφίνη των παρορμήσεων μου,

 σταματάει στην

πραγμάτωσή τους.

Το φως, ώσπου να κλείσω την πόρτα.

Κι η αυγή;

Θα φεγγαρώσει και θα παλιώσει, και το πρωί

θ’ αργήσει όσο και χτες.

Εγώ στις 8 τ’ απόγευμα βρίσκω τον εαυτό μου.

Κι αισθάνομαι πάλι καλά που είμαι μέσα στο σώμα,

το μυαλό,το δωμάτιο.

Την υπόλοιπη μέρα και για τα 3 μπορεί να εξοργιζόμουν, 

αλλά τώρα είναι βράδυ.

Κανείς δεν έχει νεύρα στη δεύτερη μπύρα.

Όλοι ηρέμησαν στην πρώτη αίσθηση παγωτού στο στόμα.

Ξένου αντίχειρα στο μέτωπο, με θεραπευτικές ιδιότητες.

Αγγίγματος στους ώμους.

Κι όταν τελειώσουν αυτά, κάθαρση.

Κανείς δεν είναι θλιμμένος στον ύπνο του.

Κάνει ένα διάλειμμα απ’ τα πάντα.

Κι ύστερα το ξανασκέφτεται.