Σκηνές - Λίναμ Κεροτάνυ

Θέλω να περνάω τη ζωή μου σα σκηνές ταινίας.

Βουβής ταινίας.

Να μιλάω κάθε τέταρτο και ν ‘ ακούω μουσική κοιτώντας απ’ το παράθυρο

και  να’ ναι γύρω μου γιορτή .κι εγώ μέρος της

Και πότε πότε θεατής και πότε πότε ξένος

απλός περιπατητής που έτυχε να περνά

να διασχίζει τις ζωές σας.

κι εκνευρίζομαι όταν το βλέμμα τους είναι βαρύ, άνθρωποι άγνωστοι με στόμα σα σφυρί.

άνθρωποι ανίκανοι να δουν τη ματαιότητα>

νομίζουν πως διέπονται από ειδική αγνότητα..

Και προσπερνώντας τους τούς ξεχνάς για πάντα

αλλά αυτά τα δύο δευτερόλεπτα γεμίζουνε άλμπουμ.

Άραγε βλέπουν κι αυτοί αυτά που βλέπω κι εγώ;

Νομίζω ναι, μα έτσι όπως κοιτάνε αμφιβάλλω .

Ακόμα απορώ.

Στην ουσία νόημα ψάχνω.

Ένα σκηνοθέτη να μου λέει τι να κάνω.

 ΚΙ εγώ να υπακούω γιατί δεν είναι φίλος, ούτε οικογένεια ,ούτε γονιός ούτε σκύλος.

Θα ‘ ναι αυτός που πληρώνεται γι’ αυτό.

Πλαστελίνη εσύ κι εκείνος χέρι σταθερό.

Να μη σ’ αφήσει να χαθείς. Να μην αδιαφορεί στα λάθη

Να σ’ αφήνει ν ‘ αυτοσχεδιάζεις, και να του κάνει καλό.

Η δική σου χαρά ,να του κάνει καλό.

Να μην είναι ένας ακόμα που θέλει, να τραβηχτεί απ’ το σωρό.

Να μη λέω πια ψέματα γιατί δε μ’ αρέσει η αλήθεια.

Να νιώσω χαρούμενος και να μου γίνει συνήθεια.