Κάποιες φορές, η απόσταση είναι απλά μία νοητή γραμμή στο χάρτη. Ο χρόνος μία ανούσια μονάδα μέτρησης. Και οι ανάσες ο συνδετικός κρίκος που μπορεί να τα εκμηδενίσει. Όσο τις σκέφτομαι, ανάβω τσιγάρο. Θαρρείς αυτή η γυναίκα ρε φίλε είναι κάτι αλλιώτικο. Θαρρείς πως το μυαλό της δε στροφάρει σαν όλα τα άλλα. Σα να λείπει κάποιο γρανάζι, σα να χει κάποιο άλλο πιο περίεργο. Δε μπορώ να το εξηγήσω τι παίζει με την πάρτη της. Δε μπορώ να εξηγήσω καν αυτή την αμήχανη σιωπή. Θαρρείς και είναι κάτι τόσο γνώριμο, τόσο οικείο και συνάμα τόσο ξένο, τόσο άγνωστο. Με κάνει να χαμογελάω και μόνο η σιωπή της. Με κάνει να σκέφτομαι. Να δημιουργώ εικόνες. Δε ξέρω καν αν με θέλει, αν τη θέλω. Αν μου μιλάει στ' αλήθεια επειδή κάτι της προκαλώ. Ή αν τάχα μου πρόκειται ποτέ να τη γνωρίσω. Θα βάλω να πιω ένα ουίσκι μπας και μου περάσει. Κι ύστερα θα την ξαναφέρω στο μυαλό.
Θα την ξαναφέρω στο μυαλό όπως την ένιωσα απόψε. Γυμνή από λέξεις να τυλίγεται στην αγκαλιά μου, γυμνή από σκέψεις να με κοιτάζει ψιθυρίζοντας "θέλω". Ύστερα να χάνομαι μέσα της. Μία, δύο, τρεις. Τα δυο κορμιά μας σε μια αέναη πάλη, να μάχονται ανικανοποίητα. Να μάχονται να φτάσουν στην αιωνιότητα. Τέσσερις, Πέντε, Έξι. Να της τραβάω τα μαλλιά. Να νιώθω την μέση της με τα δυο μου χέρια. Να νιώθω τα νύχια της να σκίζουν τη σάρκα μου. Κι ύστερα να συσπάται πάνω στην πιο αλλόκοτη μας στιγμή. Ένας, δύο, τρεις αναστεναγμοί. Τρεις στιγμές πιο κοντά στην αιωνιότητα. Τρεις ανάσες πιο κοντά σε μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου