Ανάρχα Πάθη- Μπαντιέρα Ροσσα

Νιώθω ανόητη. Δεν ερωτεύομαι πια . Δεν τρώω τα μούτρα μου πια. Μεγάλωσα. Ερωτεύομαι για ένα βράδυ και μετά μου τελειώνει. Πήγα στο live. Ξέρεις ότι οι περισσότεροι ερωτεύονται τους frontmen; Ίσως γιατί είναι εκείνοι που φαίνονται περισσότερο, εκείνοι που ανθίζουν σαν Νάρκισσοι. Εκείνοι που τραβούν τα βλέμματα. Οι frontmen αν το σκεφτείς έχουν τα πάντα. Ή έστω μπορούν να έχουν τα πάντα. Φήμη, σεξ, λεφτά, σεξ, σεξ , σεξ. Μπορούν να έχουν τα πάντα πολύ εύκολα. Το βλέμμα μου έχει καρφωθεί στον μπασίστα. Είναι αυτό που κοιτάζεις αδιάφορα και ξαφνικά παγώνεις. Ο φωτισμός πέφτει πάνω του κατακόκκινος , βγαλμένος από το πυρ το εξώτερον της κολάσεως. Διάβολος ίδιος και τα μάτια του παμπόνηρα, πράσινα. Μάτια σχιστά και χαμόγελο αινιγματικότερο και από την Τζοκόντα. Ξέρεις ότι κρύβει πολλά. Θες να τα ανακαλύψεις όλα. 

Το γλέντι έχει ανάψει. Φωτιά ο δικός μου. Φλεγόμενος αγγίζει το μπάσο. Είναι δικός μου και το ξέρω. Συνέχεια κοιτάζει εδώ. Συνέχεια με καρφώνει στα μάτια. Κάνει δεύτερη φωνή σε πονηρούς στίχους. Πάλι εδώ κοιτάζει. Παίζει επί σκηνής και όταν η παύση χαράζει το πεντάγραμμο αυτός στρίβει τσιγάρο. Τα μαλλιά του ανακατεμένα ποτίζονται καπνό. Tα μάτια του ανάμεσα στους καπνούς. Νιώθω  λυκειοκόριτσο που ερωτεύεται πρώτη φορά. Ενθουσιάζομαι τον κοιτάζω και γω προκλητικά. Ο χρόνος περνάει, η μουσική τελειώνει. Tο μπαρ σε κλίμα παρείστικο και εκείνος με πλησιάζει.

Xύνεται σαν χείμαρρος στους ανθρώπους. Έρχεται στην παρέα μου αρχίζει να μιλάμε. Αχ φίλε, τι βλέμμα και τι μάτια. Πράσινα και απλανή. Σαν να δαμάζουν παράλληλα σύμπαντα , τα σύμπαντα τα δικά μου. Πιάνει τον παλμό μου και εγώ τον δικό του.  Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι , έμαθα να καταλαβαίνω τα πάντα με μια μονάχα ματιά.Μιλάμε . Μιλάμε πολύ.

-Πάμε να κάνουμε τσιγάρο έξω; 

-Πάμε.

Το βράδυ ευτυχώς δεν κάνεις δεύτερες σκέψεις. Μόνο πρώτες. Μόνο σημαντικές. Γιατί κάθε βραδινή σκέψη σίγουρα έχει λόγο ύπαρξης.Σίγουρα δεν είναι ασήμαντη.

-Λοιπόν;

-Λοιπόν τι;

-Πως σου φάνηκε;

-Μου αρέσατε.

Νιώθω αμήχανα. Γελάει πάλι αινιγματικά. Γελάει ένα γέλιο που δεν μπορώ να διαβάσω. Που δεν μπορώ να ψυχολογήσω. Μ'αφήνει μετέωρη. Καπνίζουμε λίγο. Πίνουμε και από μία μπύρα. Λίγο. Είμαστε επισήμως πιωμένοι. Απομακρυνόμαστε λίγο και με κολλάει σε έναν τοίχο. Αρχίζει να με φιλάει.Οι γλώσσες μας έχουν παίξει τις καλύτερες παρτιτούρες με τέλεια αρμονία.Τα μάτια του. Σαν να μην υπάρχουν σε άλλο πλάσμα πάνω σ'αυτό τον πλανήτη. Τα δάχτυλά του μπλέκονται στα μαλλιά μου.Nιώθω με το φιλί του να τρώει το μυαλό μου. Κάνω το ίδιο. Γίνομαι ένας κανίβαλος που του κατασπαράζει το μυαλό. Τις ιδέες, τις σκέψεις , τις θλίψεις και τις λέξεις. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να φιλιόμαστε.

-Θέλεις να φύγουμε;

-Εσύ τι θέλεις;

Φέρνει τα κλειδιά του και φεύγουμε σαν κυνηγημένοι. "Να πάρουμε το αυτοκίνητο" μου λέει. "Να περπατήσουμε" του λέω. Αξημέρωτη η νύχτα φίλε μου και εγώ δεν θέλω να τελειώσει. Περπατάμε. Να πάρουμε κρασί του λέω. Συμφωνεί. Και σοκολάτα. Δεν μπορεί να μου χαλάσει χατίρι . Σταματάμε στο εικοσιτετράωρο ζαχαροπλαστείο . Παίρνουμε αυτά που θέλουμε και πάμε σπίτι.

Πίνουμε ένα τσιγάρο για να χαλαρώσουμε και καθισμένοι στο πάτωμα αρχίζει να με χαιδεύει. Πρώτα με την τρυφερότητα στοργικού πατέρα, μέχρι που τα χέρια του γλιστρούν στο σώμα μου. Με γδύνει αργά.Πρώτα το μαύρο τιραντάκι που φορούσα και έπειτα ανοίγει το παντελόνι μου. Μου φιλάει το στήθος.Αφήνομαι στα χέρια του. Γίνομαι κύμα.Γίνομαι λέαινα που θέλει να τον κατασπαράξει μετά. Του βγάζω την μπλούζα βίαια. Σαν να θέλω να τον σκοτώσω  τον όμορφό μου. Δαγκώνω τους ώμους του.Αρχαιοελληνικός θεός ο όμορφός μου. Θέλει να έχει τον έλεγχο και εγώ τον αφήνω. Μπαίνει μέσα μου και οι κόσμοι μας τόσο αμφιταλαντευόμενοι γίνονται ένα. Με πονάει και ανταποδίδω. Ευτυχώς δεν είναι ανόητος. Ευτυχώς ξέρει ότι ο έρωτας είναι πόνος, πόνος , πόνος.

Κατακτήσαμε την κορυφή και σε αυτό το ταξίδι. Το έδειξαν οι ζωώδεις κραυγές μας. Καπνίζουμε λίγο ακόμα. Κουρασμένος από το live ο γλυκός μου. Κοιμάται . Δεν μπορώ να κλείσω μάτι.. Όλοι όσοι κάναμε έρωτα έτσι , είμαστε οι κολασμένοι - ευλογημένοι αυτής της γης.