Οι δρόμοι της Αθήνας είναι ρυπαροί, εγωκεντρικοί, κακοστρωμένοι και ανέραστοι. Μην τους προσφέρετε ηδονή περπατώντας σε αυτούς, το μόνο που φιλοδοξούν είναι να σας λερώνουν τη σόλα του παπουτσιού. Σε κάθε σας βήμα βρίσκουν πάτημα να σας αποτελειώσουν.
Οι δρόμοι αυτοί δεν έχουν Ιστορία και σε καμία περίπτωση δεν την έγραψε κάποιος από εμάς με μπογιά. Όταν βρέχει στήνουν παγίδες αποσκοπώντας να σας σωριάσουν στον υγρό τάφο τους. Η εξάντληση σας είναι φαινόμενο διάχυσης σε αυτά τα ανυπόφορα μονοπάτια. Τα σοκάκια είναι τα τσιράκια των δρόμων, με την παραμικρή διέλευση σας απ’αυτά ένας δρόμος έχει ενημερωθεί πως τον προσεγγίζετε και μηχανεύεται την επόμενη μοχθηρία του. Άλλωστε στους εχθρικούς αυτούς βάλτους βιώνει και το γένος της μαυρισμένης τσίχλας, ενος διδιάστατου πτηνού που εξαπολύει διαμήκεις επιθέσεις στα κατώτερα μέρη των υποδημάτων σας.
Ακόμα και αν φαίνονται ως μοναδική λύση μην τους ακολουθήσετε. Προτιμήστε τα αδιέξοδα,αυτά θα σας προστατεύσουν από τα μαινόμενα οδοστρώματα.
Στους δρόμους αυτούς δεν γεννιούνται συνειδήσεις αντιθέτως καταπλακώνονται και ολοένα περισσότερα μυαλά παρανοούν και εκκενώνονται με αποτέλεσμα να αφήνουν τα κρανία τους ακατοίκητα και εχθρικά προς τη σκέψη.
Όταν ερημώνουν, εξαγριώνονται, στολίζονται με βιτρίνες ή επιστρατεύουν κινήματα πόλης και ενεργών πολιτών για να σε τραβήξουν ξανά στο διάβα τους. Μην ενδίδεις, πάλι να σε ξεψυχήσουν πάνε.
Φωτογραφία: Mihaela Gavriela Marazoti Photography
Πρώτη δημοσίευση του κειμένου: tsopanakis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου