Εξομολόγησις - 'Εβα Γκρην

Πάλι κι απόψε θα ψάξω τις λέξεις να σε χωρέσω,

Τις λέξεις να σου εξηγήσω,

Να σου πω.

Σκόρπιες δικαιολογίες.

Όλα εκείνα που δεν εννοώ.

Όλα εκείνα που θέλω να σε κάνω να πιστέψεις.

"Με εκτιμάς",

κι αυτό μου φτάνει,

"Με συμπαθείς",

Και αυτό μου αρκεί.

Πόσες βλακείες θα πω ακόμα;

Τόσα και τόσα που δεν έχω καν σκεφτεί.

Μιας και όλα τούτα που σκέφτηκα,

Μοιάζουν τόσο ανούσια.

Λέξεις όμορφα βαλμένες,

η μία πλάι στην άλλη

Λέξεις, ανούσιες

τάχα πως καταφέρνω και σε ξεγελάω,

Τάχα πως θα καταφέρω να ξεγελάσω κι εμένα.

Όμως όλα τούτα χάνονται.

Όταν το βλέμμα σου συναντά το δικό μου,

σβήνουν σε λεπτοδείκτες.

Εξαϋλώνονται μες την τόση ανυπαρξία τους.

Λες και παραμορφώνονται από την τόση τους κενότητα

Και το μόνο που σκέφτομαι,

Ποιο τάχα ψέμα θα σου πω απόψε.

Τι τάχα θα σου πω για να σε κάνω να πιστέψεις,

Να πιστέψεις, πως τάχα μου αρκεί.