Περίπατος – του Λίναμ Κεροτάνυ

Μόνο τη φωνή.

Και γύρω γύρω δέντρα.

Μόνο τη ματιά σου

και γύρω γύρω πρόσωπο.

Μόνος ξανά στο δάσος. Απόψε ψυχρότερο.

Η κλωστή στο καρδιογράφημα τυλίγεται μπάλα στην οθόνη.

Ο ασθενής έχει ελπίδες να γίνει γάτα.

Παρδαλή, γιατί εμείς θα χέζουμε στις στάχτες της.

Το ψυγείο χάλασε και βρωμάει ξεπαγωμένο

ψάρι. Μυρίζει σαν την ψυχή μου εδώ μέσα.

ή απορρόφησε τη μυρωδιά του το κορμί μου.

Σαν τοίχος από μπετόν που ο καθένας μπορεί 

να γράψει απάνω του, περιφέρομαι ατσούμπαλα στην πόλη.

Δεν έχω πια υποχρεώσεις. Και λίγο λίγο τα δικαιώματα 

με βαραίνουν συνολικά.

Κι όλο και πιο ατσούμπαλα περιφέρομαι.

   Μόνο τη φωνή .Θέλω.

Και γύρω γύρω μελωδικά μπουμπούκια που σκάσανε στα

μούτρα μου μπροστά. Αφού τους άνοιξα τα συκώτια 

 με τα χέρια να τα περιεργαστώ.

    Άνθησε η αμυγδαλιά εξαιτίας μου.

  Μαία της φύσης αυτεπάγγελτα.

 Θα μπορούσε η ομορφιά να’ ναι και πιο αυθόρμητη.

Μα δεν θα χε πλάκα αν δεν την ανακάλυπτα μόνος.