Πως αγαπώντας τα σκατά, αγαπάς τους ανθρώπους - Ανδρεουσόπουλος Δημήτρης

Ανδρεοσόπουλος Δημήτρης, από τη συλλογή "Εικαστικό Λεύκωμα", μολύβι σε ριζόχαρτο Α4 90grm

  Όπως και να αποκαλέσει κανείς τα πράγματα, όπως και να τα ορίσει, καμία δύναμη παραπανίσια δεν αποκτούν. Ο νους ορίζει, καθορίζει, για να χαράζει. Χαράζει πορείες, ρυμοτομεί και χτίζει για να φτάσει στην εξιλέωση μέσω της αυτοπραγμάτωσης. Πάραυτα, τα πράγματα κάπως Είναι. Τα πράγματα είναι Προκαθορισμένα. A priori πλασμένα. Η ανθρώπινη επιρροή πάνω στη πλάση δεν είναι παρά ένας διάκοσμος με αντοχές σκόνης. Η μοναξιά μας προκάλεσε και εντείνει μια μιζέρια και μια εκφυλιστική διαπραγμάτευση με το σύμπαν. Πάραυτα, το σύμπαν Ήταν, Είναι και Θα.
  Κάποια όντα ερμηνεύουν με αποτυχία, σπαραγμό και μουντάδα τα δρώμενα. Κάποια άλλα, διακρίνουν τις χρυσαφιές τούφες μετά τον χαλασμό. Τις τούφες της αναπόφευκτης αυγής. Τη λαμπάδα του βαριού χρυσού, που για να τον εκμεταλλευτείς πρέπει να σηκώσεις το βάρος του. Και οι δυο κατηγορίες ωστόσο, αποτυγχάνουν συχνά πυκνά, να επιτύχουν την Αγάπη. Την ανιδιοτελή, αυτόφωτη και χωρίς Ανάγκη, Αγάπη. Κάποιο μικρό, ταπεινό και προβληματικό ον ωστόσο, μύρισε και γεύτηκε βιολογικές και σωματικές εκκενώσεις. Αγάπησε τα σκατά. Ερμήνευσε το γίγνεσθαι με έναν τρόπο φιληδονικό, εγωιστικό και ιδιοτελή ως το μεδούλι. Δεν προκάλεσε βλάβες σωματικές και δεν στέρησε την ελευθερία κανενός. Χάραζε σαν όλα τα άλλα όντα, μια πορεία πάνω στο πετσί του. Μια πορεία τσουχτερή που απάλυνε το σπέρμα μονάχα. Η αυτόφωτη Αγάπη ωστόσο, βρίσκοντας έδαφος συνειδητοποιημένο, βρωμερό μα καθάριο, στόχευσε τα σπόρια της. Βρήκε μπουντρούμια και σπηλιές για να φωτοστολήσει και να θερμάνει.

  Ο νους μας προκαλεί μια μέτρια ψευδαίσθηση την οποία βιώνουν οι μέτριες 5 αισθήσεις μας. 5 υπό την 6η. Η 6η όντας αδύναμη, κυριαρχεί στα ανάπηρα. Ορίζει αξιωματικά και διατάζει στυγνά. Έρμαια έρμαιων, στραβοί στους τυφλούς. Γραφές, ματωμένες ιστορίες και άδοξες ζωές που βιάστηκαν από έννοιες και μηχανισμούς που ούτε στο πετσί τους δεν μπορούμε να φτάσουμε τις γλώσσες των φλοιών μας. Τα πράγματα Είναι. Αυτό μόνο καταφέραμε να υποθέσουμε. Σκεπαστήκαμε κάτω από τα σεντόνια του καραγκιόζη. Οι σκιές μας κυβέρνησαν. Και η σαδιστική Άνοιξη, άνοιξε. Διαφορετικές ερμηνείες, διαφορετικά βιώματα μιας όμοιας χαοτικής παραδεισένιας κόλασης, και όμως. Η ζωή μας ξεγελάει αβίαστα και ο θάνατος η μόνη μας ελπίδα για μια ειλικρινή φιλία.
  Τα περί ανθρωπίνων είναι τα εξής. Το αίμα καίει και τελειώνει, το σπέρμα ηδονίζει και τυραννάει, ο πόνος βαρύς σε Ξυπνάει, ο έρωτας ο μόνος Θεός που κυβερνά, ο Λόγος μια βασίλισσα θύμα πραξικοπήματος, η αναπνοές μας άχρονες, η Γνώση μας στερημένη και βουβή και οι φαντασιώσεις μας πλάθουν κάθε στιγμή, το επόμενο κομματάκι της πραγματικότητας.
  Μια δόση αυτόφωτης Αγάπης ίσως, είναι μια μικρή υπόσχεση αυτοπραγμάτωσης. Ίσως είναι τουλάχιστον, το πραγματικό ύφασμα του σεντονιού μας. Αν ισχύει αυτό, τότε η λύτρωση δεν είναι ίση του Λόγου. Αν ισχύει αυτό, τότε αγαπώντας τα σκατά, μπορεί κανείς να αγαπήσει πραγματικά τους ανθρώπους.

For more: Οι φλώροι εικαστικοί