Ήττα - του Θανάση Γκιώνη

 'Εχασες

 Μου λένε

 Έχασα

 Το παραδέχομαι

 και τα λιγοστά ξεθωριασμένα αστέρια στον ουρανό της απέραντης πόλης,το ίδιο  μου 'παν.

 Το παγκάκι με αγκάλιασε συμπονετικά.

 Προσπάθησες,μου ψέλλισε.

 Δεν του αποκρίθηκα.

 Τα χείλη μου στέγνωσαν,

 Τα μάτια μου στέγνωσαν,

 Η ψυχή μου στέγνωσε.

 Πίστεψα ο ανόητος ότι η πηγή είναι αστείρευτη.

 Κι ας έβλεπα την ανομβρία.

 Κι ας το 'χα προβλέψει

 Πορεύτηκα δίχως ασπίδα,

 άοπλος,

 στη βέβαιη ήττα.

 Τώρα,

 κοιτάζω τη βροχή από μακριά,

 μαραμένο δέντρο.