De profundis. - Έβα Γκρην

(O τίτλος ανήκει στο ομώνυμο βιβλίο του Oscar Wilde, το οποίο ομοιάζει σε περιεχόμενο με το ακόλουθο κείμενο)

Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου εξηγώ, αγαπητέ "Μπόζι". Όμως, βαθιά μέσα μου νιώθω την ανάγκη να το κάνω. Όχι τόσο για να σου εξηγήσω αυτά που δε θες να ακούσεις, αλλά πολύ περισσότερο για να τα βγάλω από μέσα μου. Θαρρείς και με βαραίνουν τούτες οι σκέψεις, τούτο το συναισθηματικό κενό που δημιούργησε η απουσία σου. Όχι, πως τάχα σε έχω ανάγκη, αλλά πως τάχα είχα πιστέψει σε σένα. Και δεν είναι μήτε το γεγονός ότι με απογοήτευσες, μήτε το γεγονός ότι με στενοχώρησες. Θαρρείς πως όλοι οι άνθρωποι, όταν πιστεύουμε σε αυτούς, τείνουν να μας απογοητεύουν. Τα είπε και ο Σαίξπηρ, τι τα θες; (σ.σ. Expecation is the root of all heartache.) - άλλωστε, ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος. Θαρρείς και δεν αντέχουν το φορτίο της πίστης μας. Θαρρείς πως τους φαίνεται υπερβολική η αγάπη μας. Βιάζονται να την αποποιηθούν όπως-όπως, σαν κάποια τάχα σκόνη που πήγε και κάθισε στο κατάμαυρο πιάνο που έχουν να κοσμεί το σαλόνι τους. Έτσι, και με την αγάπη.

Θαρρείς κάποιες φορές είναι αρκετά εγωιστές για να παραδεχθούν το γιατί φεύγουν, κάποιες άλλες πολύ δειλοί. Προφασίζονται την μη ύπαρξη προβλήματος, ενώ εσύ το ξέρεις ότι υπάρχει. Ειδικά τούτοι, αγαπητέ μου "Μπόζι", πρέπει να μας περνούν για πολύ ανόητους, εσύ το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. Όμως, όχι, όχι. Ούτε τούτο στάθηκε ικανό για να σου θυμώσω. Ακόμα κι αν με τα επιπόλαια καπρίτσια σου σκεφτόσουν μόνο τον εαυτό σου. Ακόμα κι αν με στεναχώρησες και αδιαφόρησες για το δικό μου μέλλον. Ακόμα κι αν έβαλες τον εαυτό σου πάνω από εμένα, στις πιο δύσκολες στιγμές μου. Ακόμα κι αν αυτό το κάτι που δε μου εξήγησες, στάθηκε ικανό να μου στερήσει τον ύπνο για μερικά βράδια. "Θα μου εξηγήσει, όταν νιώσει έτοιμος", σκεφτόμουν. Και σε αθώωνα. Ακόμα κι αν με βασάνιζε η σκέψη σου. Ακόμα και τότε που ξέχασες τα γενέθλιά μου και με απέφυγες όπως-όπως. Ειδικά τούτο με πείραξε πιότερο από όλα. Αλλά και πάλι δε σου θύμωσα. Απλά στεναχωριόμουν για σένα.

Και όχι τόσο γιατί  είχες κάνει αισθητή την απουσία σου, "Μπόζι". Όχι, όχι. Δε με ενόχλησε που επέλεξες να μη με έχεις στη ζωή σου. Αλλά σε ξέρω. Και τούτο με βασάνιζε περισσότερο από όλα. Το ότι μπορεί τάχα να σε πλήγωσα με κάποια αδέξια συμπεριφορά μου. Το ότι μπορεί να στάθηκα ικανός να σε πληγώσω. Ναι, τούτο με βασάνιζε "Μπόζι". Θαρρείς πως κάπου-κάπου έπιανα τον εαυτό μου να νιώθει τύψεις μην ξέροντας γιατί ή που μπορεί να είχα φταίξει. Έσπαγα το κεφάλι μου με τις ώρες να δω τι είχα κάνει λάθος και διέλυσα τη φιλία μας. Μα δεν έβρισκα τίποτε. 

Τότε ήταν που ένιωσα την ανάγκη να σε ρωτήσω. Λες και θα μου έλεγες. Πίστεψα σε αυτή τη φιλία ακόμα και εκείνη τη στιγμή. Πίστεψα σε σένα. Πως δήθεν και τάχα δεν ήσουν σαν όλα εκείνα που στηλίτευες. Ανοησίες. Οι άνθρωποι στις πλείστες των περιπτώσεων κρίνουν με βάση τα βιώματά τους και πιστεύουν για τους άλλους πράγματα που έχουν κρυμμένα σε πτυχές του χαρακτήρα τους. Πόσο ανόητος ήμουν, "Μπόζι", που τάχα ακόμα και την τελευταία στιγμή προσπαθούσα να διασώσω μία φιλία στην οποία δε πίστεψες ποτέ! Και ξέρεις, το ότι δε μου πες, πάλι δε με πείραξε. Πάλι γύρισα σπίτι αθωώνοντάς σε. Περπάτησα όλη την πόλη και σκεφτόμουν τι να έχεις και αν σε στεναχώρησα. Και πάλι τίποτε.

Όμως, και πάλι εγώ ήμουν ο ανόητος. Λίγες μέρες μετά, έλαβα ένα τηλεγράφημα από έναν κοινό μας φίλο. Του είχες πει πως τάχα εγώ ήθελα να σε πληγώσω γι' αυτό στάθηκα η αιτία που εσείς δε μιλούσατε. Τότε ναι, στεναχωρήθηκα. Τότε έσπασα σαν άνθρωπος, αγαπημένε μου "Μπόζι". Και όχι επειδή τάχα σε στενοχώρησα. Αλλά επειδή είχες σκεφτεί τόσο εγωιστικά, βάζοντας τον εαυτό σου πάνω από τη φιλία μας και πιστεύοντας πως εγώ τάχα θέλησα το κακό σου. Πόσο άθλια τούτη η σκέψη. Με κάνει να θέλω να πιω λίγο χλώριο για να καθαρίσω τη σήψη του στομάχου που μου δημιούργησες. Θα ήθελα πολύ να σου ξαναμιλήσω, όμως πλέον ξέρω ότι δεν έχει νόημα. Ίσως πρόσκαιρα τονώσει την εγωιστική σου ματαιοδοξία να ζητήσω συγνώμη για κάτι το οποίο δεν έχω φταίξει. Όμως μακροπρόθεσμα τούτη η φιλία δεν έχει κάτι να προσφέρει, εάν αυτές είναι οι σκέψεις σου για μένα. Εάν τάχα πιστεύεις πως εγώ είμαι ο εγωιστής και πως τάχα θέλησα το κακό σου. Και ούτε για τούτο θα σε κρίνω. Ο καθένας κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια. Ωστόσο, αγαπημένε μου "Μπόζι", το γεγονός ότι δεν τόλμησες να μου το πεις, δείχνει πόσο λίγος ήσουν σαν φίλος. Τούτο ναι, πιότερο από όλα με πληγώνει και με κάνει να θέλω να μπήξω ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Γιατί αγαπημένε μου "Μπόζι", μπορεί εσύ να αγαπάς με μηχανήματα, ωστόσο, οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές για να τους πληγώνεις.

Photo: Henri Cartier-Bresson/Magnum Photos ITALY. Campania. Ischia. 1952. US poet, Charles-Henri FORD.