Εκείνη τη νύχτα- του Λιναμ Κεροτανυ

Εκείνη τη νύχτα

Οι στάλες πέφτανε σα σφαίρες

Στα άοπλα χέρια μας

Οι φωνές κάλυπταν τις σκέψεις μας

Και η ματαιοδοξία ξανανεβαινε στον ψηλό

Της θρόνο.

Το γέλιο ήταν γάργαρο,σαν ανάγκη από παλιά

Και τα βρεγμένα μας ρούχα έσταζαν ευτυχία.

Στην τόση άνεση ανάμεσα χωρέσει ένα δάκρυ.

Πάντοτε τα καταφέρνει αν το αφήσεις.

Και οι δακρικοι μας πόροι αν το καλοσκεφτεις,

Συμμετείχαν στη γιορτή.

Η άμμος μέσα στ' αυτιά μας,

μαρτυρούσε πως πλαγιάσαμε στην άμμο.
Η κενότητα μέσα μας 
μαρτυρούσε πως μιλάγαμε πολύ.

Αν δεις κάτι όμορφο και κρατήσεις την ανάσα σου 

θα νιώσεις πλουσιότερος ,κατά ένα σχόλιο λιγότερο.

Η φλόγα στο καντήλι μας έπαψε για λίγο,όχι να καίει.

Έπαψε να υπάρχει για μια νύχτα.

Ήμασταν για μια νύχτα αθάνατοι.

Για μια νύχτα ο θεός μας έκανε φίλους του

γιατί αμαρτησαμε πιο πάνω 

απ όσο είχε φανταστεί πως απαγορεύεται.

Για μια νύχτα σπάσαμε το φράγμα του ήχου.

Και μιλάγαμε με γλώσσες απ'τα στήθια.
Για μια νύχτα που όλα έπαψαν,

εμείς ζήσαμε την απόσταση 

που μας χώριζε απ'το έπακρο.

Και το ναδίρ αργά,

ξεκίναγε να σκουπίζει τις γόπες που αφήναμε.

Για μια νύχτα που ξημέρωσε, 

εμείς ξεχάσαμε κάθε πρωί.

Δεμένοι σφιχτά,με τις φωνές μας ,

για ένα βράδυ,μείναμε αιώνια βουβοί.

Γιατί ο,τι κι αν λέγαμε μετά θα έμοιαζε μικρό.