Διαδοχή- του Λιναμ Κεροτανυ

Σκοτάδι τόσο γνώριμο,
Κι άγνωστο το φως,
Κάθε που ανοίγω το παράθυρο νομίζω με δικάζει
τσιράκια του καθ' άνθρωπος που 'χω για διπλανό
Κι όταν γυρνάω το βλέμμα πάντα αλλού
προσποιείται πως κοιτάζει.

Συνήθισα κι ο άνθρωπος δεν είναι πιο πολλά απ' αυτό
Άλλος μεγαλώνει μ' όπλα και μαθαίνει να σκοτώνει,

Κι άλλος για πρότυπο έχει πατέρα μέθυσο,
Κι όλο πιο γρήγορα η εξάρτηση, το στόμα του ζυγώνει.

Ό,τι βλέπεις κάνεις κι ό,τι βλέπεις από κάπου το 'χουν δει,
Μιμούμενοι με στόχο, ή και όχι, ο ένας μας τον άλλο,
Κι όσο περισσότερο μαλώνεις με τους γύρω σου, άνθρωπε,
Τόσο είναι μέσα σου η πληγή, και της φταίει κάτι άλλο.