Τα βράδια σνιφάρουμε αλκοόλ και νικοτίνη,
αποτάσσουμε το χιτώνιο των ευθυνών μας,
ενδυόμαστε μια ηθική κάθαρση.
Σκοπός, να αθωώσουμε τις συνειδήσεις μας.
Στο τέλος, ο εγωιστικός εαυτός μας, πάλι είναι μόνος
Πάλι κι απόψε, ψάχνει κάποιον να προσάψει ευθύνες.
να του θυμώσει, να τον κατηγορήσει,
για τις δικές μας αποτυχίες, Ναι, να τον βρίσει.
Όχι, όχι εμείς δε φταίμε ποτέ.
Έτσι είναι η φαύλη φύση του ανθρώπου, τι τα θες;
Αυτή και η γοητεία του.
Να ξυπνά κάθε πρωί, παλεύοντας.
Με τους άλλους, με τον εαυτό του.
Ναι, με τον εαυτό του. Με αυτόν πιότερο από όλους.
Μια διαρκής αξιολόγηση, μια προσθαφαίρεση
Μια διαρκής και αγχώδης προσθαφαίρεση.
Κάποιοι λίγοι, κάποιοι πολύ.
Εμείς λίγοι, εμείς πολύ.
Κι ύστερα, μηδέν. Μηδέν εις το πηλίκο.
Και φτου και από την αρχή. Φτου.
Κι εμείς πάλι και πάντα μόνοι.
Φυλακισμένοι στα ερμάρια της κενής μας ύπαρξης.
Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί,
Δεν είναι εικόνες.
Είναι λέξεις και συναισθήματα.
Γι' αυτό, μην κρίνεις, για να μην κριθείς.
Και πιότερο από όλα,
όταν σκέφτεσαι να κρίνεις,
να σαι σίγουρος πως δε θα βρεθείς στη θέση του κρινόμενου.
Γιατί δύο πράγματα δεν αλλάζουν,
οι λέξεις που λες και οι εντυπώσεις που αφήνεις.
Όχι, όχι στους άλλους. Αυτοί λίγη αξία έχουν.
Ο καθρέφτης, όμως, θα είναι εκεί, φιλαράκο.
Καληνύχτα θα σου πει απόψε.
Αύριο όμως; Πώς θα κοιμηθείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου