Οι πιο τολμηροί.

Τίποτα δεν μπορούσε να μας χωρίσει πιο πολύ απ' την απόσταση απ' την αλήθεια μου, ως την αλήθεια σου. Όσες φορές ντυθήκαμε ο ένας με τα λάθη του άλλου κι ήμασταν τόσο λαμπεροί και στολισμένοι όσο δεν κοιταζόμασταν στα μάτια, ακόμα ψάχναμε λίγη ησυχία για να ακούσουμε τις ανάσες μας μέσα στις πιο αποπνικτικές πλατείες της πόλης, και θυμάμαι να αποζητώ έστω κάποιο χρώμα της φωνής σου με τόση επιμονή, που έμπλεκα τις αισθήσεις μου με τις αισθήσεις κάποιου άλλου κάτω από ένα τεράστιο πάπλωμα, και τότε, ορκίζομαι, σ' άκουγα, να μου λες κοριτσάκι μου, ζωή μου, πουτάνα μου, καληνύχτα! 

Όλα αυτά λίγο πριν ο κάποιος άλλος φτάσει στο τέρμα και φιλήσει εξαντλημένος το στήθος μου, όπως φιλούσες εσύ το μέτωπό μου όταν έκαιγα από πυρετό, και χαράξει μια γραμμή με τη γλώσσα του πάνω στο σώμα μου, όπως έκανες εσύ με τους χειροποίητους φακέλους που μέσα τους έβαζες και μου έστελνες ερωτικές επιστολές με τα γλυκά σου γραμματάκια, και με κουβαλήσει μες στα δυο του χέρια και με εναποθέσει σχεδόν με ευλάβεια κάτω απ' το καυτό νερό για να με καθαρίσει, όπως κουβαλούσες εσύ στα υπέροχα χέρια σου τους φόβους μου όλους και καθάριζες τις πληγές μου καταβεβλημένος από μια ατέλειωτη μετάνοια και απόγνωση, και μια γλυκόπικρη σύγχυση που μ' έκανε κι εμένα να λέω φύγε. Και μετά μη με αφήνεις εδώ πέρα μόνη. Και μετά σε σιχαίνομαι. Και μετά σ' αγαπώ μέχρι το πιο μακρινό αστέρι που μπορείς να διακρίνεις απ' το μέρος, όπου είχαμε πρωτοσυναντηθεί, κι ούτε γνωρίζαμε στ' αλήθεια πόσο εύκολα δεχτήκαμε να πιαστούμε ξανά και ξανά κορόιδα, με αντάλλαγμα μια στοργική αγκαλιά όταν επιστρέψουν οι εφιάλτες, και μια βόλτα στη βροχή και στους σκοτεινούς δρόμους έξω από το σινεμά. 

Και τότε και πάντα όλα τα πλάσματα αυτής της γης κι όλοι οι θεοί του συννεφιασμένου μας ουρανού -γιατί δικός μας ήταν όσο πίστευες στον στίχο του Ελύτη που έλεγε πως ήμουν πλασμένη για χαρταετός- κι όλοι οι δαίμονες που κατοικούσαν στον Κάτω Κόσμο. Όλοι, εκτός από έναν, που κατοικούσε μέσα στην ψυχή μας προσπαθούσαν να μας χωρίσουν. Μα το γέλιο σου τις ώρες που μας πονούσαν ήταν απ' την αρχή το αγαπημένο μου τραγούδι. κι η μόνη αλήθεια που συμφώνησα κάποτε να πιστέψω, λίγο λιγότερο απ' όσο πίστεψες εσύ στο πιο ειλικρινές μου κλάμα, που γέμιζε τα κενά σου πιο πολύ απ' το αλκοόλ -αυτό βλέπεις δεν εξατμιζόταν. Κι αυτή ήταν η δική σου αλήθεια. Κι έτσι παλεύαμε να κρατηθούμε μαζί ενάντια σε όλους, μέσα στον ανίκητο τυφώνα του χρόνου που περνούσε. Κι όμως όσο κοντά κι αν φέρναμε τις δυο μικρές μας καρδιές, όσο κι αν σφιχταγκαλιαζόμασταν με χέρια γεμάτα αγκάθια, τίποτα δεν μπορούσε να μας χωρίσει πιο πολύ απ' την απόσταση. Ανάμεσα στην αλήθεια σου και την αλήθεια μου.