Είναι τόσο περίεργα όλα εκείνα που θέλουμε, που μας χαμογελούν για λίγο, αλλά που ποτέ δε θα αποκτήσουμε. Όλα εκείνα που μας δίνουν τη στιγμιαία ευτυχία, που είναι αρκετά για να κρατήσουν το μυαλό μας δέσμιο για μέρες. Όπως εκείνα τα βράδια. Εκείνα τα μοναδικά βράδια. Ένα βράδυ το χρόνο. Κι ύστερα, τον επόμενο χρόνο πάλι. Θαρρείς πως θύμιζαν κάποιο δίστιχο από εκείνο τον έκπτωτο Έρωτα του Τάσου, ή κάποια σκηνή από ταινία.
Τα δυο κορμιά τους δέσμια στις στάλες του αλκοόλ και σε μια άρρωστη επιθυμία που δεν μπορούσαν να ελέγξουν, παραδίνονταν το ένα στο άλλο, χωρίς να μπορέσουν να αντισταθούν. Ήταν σχεδόν άρρωστο όλο αυτό που συνέβαινε. Κάθε φορά που τα δυο σώματά τους συναντιόνταν έρχονταν όλο και πιο κοντά, χωρίς να θέλουν, χωρίς καν να το προσπαθούν. Σαν μια τάχα εκπλήρωση εκείνης της σκάρτης ονειροπώλησης των δεκαέξι τους χρόνων που δεν πρόλαβαν ποτέ τους να ζήσουν, σαν το πλήρωμα εκείνης της σχέσης που δεν κατόρθωσαν ποτέ τους να κάνουν. Λες και θέλησαν. Και οι δύο πάντοτε ήταν ευθυνόφοβοι. Λες και θα είχε ποτέ νόημα. Ποτέ δε κατόρθωσαν να συμπλεύσουν τα μυαλά τους. Εκείνος ο ροκ τραγουδιστής ενός εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος, εκείνη μια συμβατική κοπέλα μεγαλωμένη με όνειρο να ζει μέσα σε κοστούμια και ταγέρ κυνηγημένη από το άγχος μιας δουλειάς εφάμιλλης της ακαδημαϊκής της κατάρτισης. Κάποιες φορές είχε στραφεί και εκείνη στην τέχνη. Ήθελε να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Αλλά το 'χε εγκαταλείψει προ πολλού αυτό το όνειρο. Δεν ήταν ρομαντική. Δεν ήταν ευαίσθητη. Όχι, όχι. Ειδικά τούτο το τελευταίο το αρνούνταν. Το μόνο που δε μπορούσε να αρνηθεί, είναι πως κάθε φορά όταν τον έβλεπε της κόβονταν τα πόδια. Δεν ήξερε πως να το χειριστεί, τι να του πει, πως να αντιδράσει. Δεν ήξερε καν αν είχε νόημα να αντιδράσει. Θυμόταν όλες εκείνες τις νύχτες που είχαν περάσει μαζί και δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Το κορμί της παραδίνοταν στον πόθο.
Αυτό έπαθε και εχθές. Τον είδε να τραγουδάει σε ένα beach party κάπου στην Σέριφο. Κοιτάχτηκαν και ένιωσε το σώμα της να ηλεκτρίζεται. Τον περίμενε όλο το βράδυ για να κατέβει από τη σκηνή. Η μελωδία της κιθάρας του την ταξίδευε σε εκείνα τα βράδια που είχαν περάσει και ένιωθε να τον θέλει. Δεν είχε νόημα όμως πια. Όταν τελείωσε η συναυλία πήγε προς το μέρος της και την φίλησε. Δεν αντιστάθηκε. Σαν από συνήθεια μηχανική πια, ακολούθησε τις κινήσεις του σώματός του και τον άφησε να χαθεί μέσα της. Πάλεψαν για πολύ ώρα πάνω στην άμμο της παραλίας. Τα σώματά τους ενώθηκαν, έγιναν ένα. Τα νύχια τους άφησαν σημάδια, σημάδια και στο λαιμό, σημάδια χωρίς νόημα. Κι αφού πάλεψαν όλο το βράδυ, κατάφεραν σαν δυο τάχα ζώα που ξεψυχούν να βγάλουν δυο άναρθρες κραυγές.
Ύστερα εκείνη ντύθηκε. Και σηκώθηκε να φύγει.
-Πού πας;, της απηύθυνε το λόγο.
-Φεύγω. Αυτό ήταν. Ας τελειώσει εδώ. Δεν έχει νόημα.
-Τι εννοείς;
-Εννοώ ότι δεν γίνεται όταν σε βλέπω να σε θέλω και όταν δε σε βλέπω να κυλάει κανονικά η ζωή μου. Εννοώ ότι είναι άρρωστο όλο αυτό. Δε νομίζεις;
-Όχι. Τα πράγματα είναι απλά. Μου αρέσεις, σου αρέσω, περνάμε καλά. Αυτό είναι όλο. Ας μην γινόμαστε δραματικοί.
-Δε γίνομαι δραματική. Εσύ γίνεσαι πεζός. Κι εγώ πιθανότατα δείχνω ηλίθια στα μάτια σου. Ξέρεις δεν ήμουν ερωτευμένη μαζί σου, επειδή τάχα κάτι μου έλειπε και με ολοκλήρωνες εσύ. Ήμουν ερωτευμένη μαζί σου, γιατί είσαι εσύ, γιατί πάντοτε ήσουν εσύ, πίσω από κάθε μου σχέση και πίσω από κάθε μου λάθος. Θα σου κάνω μια αγκαλιά και φεύγω. Δε γυρεύω ελεημοσύνες. Και πραγματικά νιώθω πολύ περίεργα που στα είπα όλα αυτά. Συγνώμη.
-Δεν ήθελα να ακουστώ μαλάκας. Απλά το δοκιμάσαμε κάποτε. Τι νόημα έχει να του δώσουμε άλλη ευκαιρία;
-Δε ζήτησα άλλη ευκαιρία. Απλά για μένα σημαίνεις κάτι ...καλύτερα τελικά να μην είχε γίνει ποτέ αυτή η συζήτηση.
-Σταμάτα. Και για μένα σημαίνεις κάτι. Απλά δεν ξέρω τι. Απλά είμαι ένας τύπος χύμα που δεν έχει μάθει να προσδιορίζει συναισθήματα. Μη περιμένεις να ακούσεις ποτέ ότι σ' αγάπησα ή ότι σ' αγαπώ. Πάντα θα νιώθω κάτι για σένα χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω.
-Ξέρεις είσαι το τελευταίο εκείνο άτομο που με κάνει να γυρίζω πίσω στην ανωριμότητα σε μια εποχή που την έχω πλέον ξεχάσει. Είσαι εκείνο το κάτι που σκέφτομαι, όταν θέλω να νιώσω για λίγο παιδί.Εκείνο το κάτι που με κάνει να ξαναγεννιέμαι. Εγώ πάντως για αυτό σ' αγάπησα. Καλό βράδυ, είπε και με μια κίνηση έσβησε το τσιγάρο που κάπνιζε κι ύστερα χάθηκε στον ορίζοντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου