Μια τάχα ανούσια μάχη - Eva Green

Αγαπιόμαστε τα βράδια

σα λυσσασμένα σκυλιά,

παλευόντας να ταιριάξουμε τις σάρκες μας,

ο ένας πλάι στον άλλο,

χτίζοντας παραισθήσεις από όνειρα και αλκοόλ

και το επόμενο πρωί έχουν όλα ξεθωριάσει.

Έχουν πεθάνει σε μερικές σταγόνες καφεΐνης.

Η ανάσταση του ήλιου θα σημάνει πως

κάπου κι απόψε

αναλώθηκαν δύο ακόμα αθώοι εραστές,

έρμαια της στιγμής,

μιας τάχα ακόμα επιπόλαιης επιθυμίας,

θυσία στο βωμό μιας άγνωστης δύναμης

που οδήγησε απόψε τις σάρκες τους.

Τόσο ανώριμοι,

που ποτέ δεν μπόρεσαν να ορίσουν

πόσο είναι αυτό το αβέβαιο για πάντα

που υποσχέθηκαν το προηγούμενο βράδυ.

Γυρεύουμε να εναποθέσουμε την ελευθερία μας
Σαν την εκπλήρωση ενός τάματος, μιας προφητείας,
σαν άλλη προσευχή που θα φέρει λύτρωση.
Από τις αμαρτίες;
Από τους εαυτούς μας.
Παλεύουμε κάθε βράδυ προσπαθώντας
να εξαγνίσουμε δαίμονες,
να τους ναρκώσουμε για λίγο.
Και ο έρωτας;
Δεν είναι τίποτα; περισσότερο
από την εκπλήρωση του προορισμού του ανθρώπου
στη γη: τη συνειδητοποίηση της θνητότητάς του.
Βρίσκουμε κάτι, το ερωτευόμαστε, το θεοποιούμε.
Όχι από ανάγκη για πληρότητα,
αλλά για ικανοποίηση των σαδιστικών μας ενστίκτων.
Όχι από ανάγκη για συντροφικότητα,
αλλά για προσωποποίηση του άγνωστου εκείνου Θεού.
Και όχι μόνο το αφήνουμε να μας καταστρέψει,
αλλά επιζητούμε κιόλας την καταστροφή μέσα στον έρωτα.
Θαρρείς μάλιστα, γι' αυτό και είναι το πιο αναγεννησιακό συναίσθημα,
γιατί μπορείς και καταστρέφεσαι μέσα του.
Κι όταν πια αυτός έχει φύγει,
μπορείς να ξαναχτίσεις έναν κόσμο απο την αρχή,
απελευθερωμένος πια από τον πιο μίζερο εαυτό σου.
Και οι άλλοι;
Οι λυτρωτές.
Μήπως τάχα κι εκείνοι δεν έχουν την ίδια ανάγκη για αυτομαστίγωμα;
Εκείνους ποιος τάχα θα τους απαλλάξει
από τούτο το ματαιόδοξο συναίσθημα του έρωτα;